sos do spaghetti napoletana

Kto jest równie wiekowy jak matka Smakołyk, ten zapewne pamięta imprezy zwane techno parties. Mniej lub bardziej legalne. Pamiętam, że impreza w Filtrach zaczynała się w piątek w nocy, a kończyła, jak Bóg dał. Potem chyba Filtry zamknęli, ale były inne klubiki. I w ogóle były różne techno hity (bardziej znane niż ich hardcorowe odpowiedniki) oraz klubowe gwiazdy, jak na ten przykład Daft Punk (boszszsz, co za rąbanka, a przecież 20 lat temu uwielbiałam!). Do Daft Punka mam szczególny sentyment i do dziś uwielbiam ich teledyski.
A sentyment mam dlatego, że nauczyli mnie... jak zrobić najzajebistszy, całkowicie naturalny sos napoletana. Robię go już od 20 lat (prawie, bo właśnie widzę, że nuta jest z 1997 roku) i zawsze wychodzi jak należy. Oczywiście z drobniutkimi zmianami: po pierwsze, papryczkę wyjmuję po kilku sekundach, żeby mi nie zgorzkniała, a po drugie, od czasu, gdy odkryłam podłużne, mięsiste pomidory, używam tylko takich właśnie. Oprócz tego, gdy się cebula zeszkli, chwilę przed dodaniem pomidorów, wrzucam przeciśnięty, świeży czosnek.
A! I jeszcze jedno: świeżej bazylii używam do posypania (jak ją mam), a duszę pomidory z odrobiną suszonej, wspomaganej oregano.

No to jak zrobić spaghetti napoli? Proszę bardzo, o tak (przy czym alergicy nie posypują sobie dania serem): 

PS: Ażem nostalgiczną łezkę uroniła oglądając... Ja też miałam bluzę od dresu adidasa, wygrzebaną w szmateksie, i srebrne szorty, te akuracik przywiezione z Paryża czy Londynu, to był szał...