pączki dziadka Kazika dla NieAlergika

Dziadek Kazik był z zawodu dyrektorem. I oszałamiająco pięknym mężczyzną. Niestety, nastawiony był do życia hedonistycznie i to go stosunkowo wcześnie postawiło przed bramą Świętego Piotra. Lubił za dobrze zjeść, po prostu. Nie ma się zatem co dziwić, że jego pączki to najlepsze pączki, jakie kiedykolwiek jadłam, a znam się na rzeczy, bom Wielki Pączkożerca. Przepis przedwojenny! Piekę je od lat, a raz mi tylko nie wyszły - być może coś było nieteges z drożdżami. W oryginale było 10 żółtek na 500 g mąki, ale uważam, że wcale niegorsze jest użycie 7 żółtek na 650 g mąki. Pączki są idealnie słodkie i puszyste, lekkie, nie chłoną tłuszczu. Wypróbujcie, nie pożałujecie.
PS. Przepis na pączki dla alergików (też pyszne) znajdziecie w mojej książce, a na faworki tutaj.
Przygotujmy:

650 g (w oryginale 500 g) mąki

½ szklanki cukru

75 g drożdży

80 g masła

7 (w oryginale 10) żółtek

¾ szklanki mleka

szczyptę soli

słoiczek konfitury z płatków róży

2-3 łyżki spirytusu

500 g smalcu

lukier i skórka pomarańczowa do dekoracji

Ubić na ciepło cukier z żółtkami, drożdże rozprowadzić z ciepłym mlekiem, łyżeczką cukru i mąki. Gdy zaczyn wyrośnie, wyrobić z jajami i mąką (mikserem z hakami do ciasta), pod koniec dodać roztopione masło, miąższ z wanilii i spirytus. Ciasto powinno być niezbyt miękkie, elastyczne. Odstawić do wyrośnięcia, a gdy podwoi objętość formować pączki z dżemem i odstawić je do wyrośnięcia. Rozgrzać smalec (temperatura jest odpowiednia, gdy zanurzony w nim drewniany patyk „bąbelkuje“) i smażyć pączki – przewracając tylko raz. Osączyć, polukrować i posypać kandyzowaną skórką pomarańczową.