pieczona karkówka

Odkąd moje dzieci odmówiły spożywania kupnych wędlin wszelakich, nawet tych tradycyjnie wyrabianych, zmuszona jestem do wypiekania mięsiw i domowego wyrobu wędlin. Na rozmaite sposoby, żeby się nie znudziło. Chociaż i tak najbardziej lubią zwykłą, wieprzową polędwicę gotowaną w warzywnym bulionie. Wróćmy jednak do karkówki. Rzecz wyborna! Nie wiem, skąd mam przepis - może mój, może zerżnięty przed wiekami z jakiegoś czasopisma - ale zaiste wypróbujcie, bo warto.
PS. Karkówka na zdjęciu została przekrojona na gorąco (bo jest doskonała także jako danie obiadowe) i dlatego wygląda jak wygląda. Krojona na zimno jest gładziutka i różowiuchna, na pajdce domowego chleba i pod plasterkiem (najlepiej działkowego) pomidora - poezja.
Zaopatrzyć się należy w:

niezbyt tłustą karkówkę, tak do kilograma (ale nie całkiem chudą!)
1/3 szklanki oliwy
2 ząbki czosnku
po ½ łyżki majeranku, tymianku, rozmarynu i pikantnej pasty paprykowej
pieprz i sól wedle uznania

Karkówkę lekko zbić tłuczkiem, posolić, resztę składników wymieszać i  marynatą posmarować mięso na kilka godzin przed pieczeniem, a najlepiej tak przygotowaną karkówkę zamrozić. Zamrożoną odstawić na blat na kilka godzin, by się całkowicie rozmroziła. Nagrzać piekarnik do 200 stopni, wstawić mięso bez przykrycia, a gdy się zrumieni zmniejszyć temperaturę do 120 stopni, przykryć i piec ok. 3 godziny pod przykryciem. Sosem pozostałym po pieczeniu mięsa można polać ziemniaki, a następnie je upiec - palce lizać!